Het enige dat ik naast mijn werk als actrice en theatermaker intensief en met veel plezier heb gedaan, is fotograferen. Ik heb het altijd fijn gevonden met mijn fototoestel de straat op te gaan; je kijkt anders, je praat en maakt keuzes met je toestel. Ik ben geen technisch fotograaf, ik fotografeer intuïtief.
Zodra een situatie me ontroert of ik zie iets waar ik om moet lachen -ook een ontroering natuurlijk- probeer ik daar een foto van te maken. Ik moet er een altijd verhaal bij kunnen bedenken. Het gaat me om het verhaal. Een man die een foto maakt van een meeuw in zee terwijl er honderden meeuwen rondvliegen, een vrouw die een bal een schop geeft, een stel achter een kinderwagen waarvan de vrouw zich over de kinderen buigt en de man met een zak patat in de verte staart…
Toen ik nog voorstellingen maakte met mijn theatergezelschap Carver lieten wij ons ook door fotoboeken inspireren. De inmiddels legendarische voorstelling Café Lehmitz is zelfs helemaal gebaseerd op het fotoboek “Cafe Lehmitz.”
De foto’s van de expositie zijn allemaal gemaakt op het strand van Scheveningen. Op het strand wordt iedereen leeftijdloos. Die grote zandbak en die klotsende zee geeft iedereen weer iets kinderlijks. Dat vind ik ontroerend.
Mijn naam is Beppie Melissen
Ik ben 71 jaar
Ik ben actrice
Ik heb jarenlang met Leny Breederveld en René van ’t Hof een eigen theatergezelschap gehad
Ik doe nu nog uitsluitend film en televisie.
Beppie was te zien in Gooische Vrouwen, Jiskefet, Kapsalon Romy en binnenkort in de speelfilm ‘Rocco en Sjuul’. Op televisie speelde Beppie in Koningshuis de Musical.
In het weekend van 15 & 16 april gaan we er weer een feestje van maken in de stad, met een sprankelende kunst- en gedichtenroute door de vesting van Naarden!
Meer dan 25 kunstenaars zetten hun eigen deuren open, of die van een culturele instelling, prachtig gebouw, winkel of tuin. Je herkent de locaties aan hun NUDK vlag! Dat geeft jou de gelegenheid heerlijk langs alle locaties te slenteren, stil te staan bij een gedicht op de muur, je te verbazen en verwonderen. Je hebt een heel weekend de tijd, dus geniet van een drankje, ga lekker lunchen, in gesprek met een kunstenaar, de dag is aan jou!
De locaties vind je in onze speciale folder, die ook online te bekijken is. Hierin vind je ook de deelnemende kunstenaars en creatieven.
De gloednieuwe bundel met de achtergronden bij onze muurgedichten is te koop bij bezoekerscentrum de Gele Loods.
Heb je net zo’n zin als wij? Dan komt het goed!
Wij zijn er klaar voor; de route begint met een overzichtstentoonstelling bij ons eigen podium deMess!
VR 07 APRIL & ZA 08 APRIL om 13.00 uur. Podium deMess biedt in samenwerking met de Cateringfabriek een luncharrangement aan voor bezoekers van de Matthäus Passion. De lunch van €25,- bestaat uit soep, gevarieerde broodjes en wijn of jus d’orange. We ronden af met koffie of thee en friandises. De planning van de lunch sluit uiteraard perfect aan bij de uitvoering in de Grote Kerk!
Podium deMess is geen restaurant maar helpt op deze belangrijke dagen voor de Matthäus mee, aan de vraag naar lunchplaatsen te voldoen.
Een debat over de vraag of (en hoe) de lokale overheid in tijden van corona de cultuursector kan steunen. Kunstenaars behoren sinds de uitbraak van COVID19 tot de hardst getroffen groepen in Nederland. Het virus maakt het geven van voorstellingen moeilijk, en belemmert ook allerlei andere artistieke manifestaties. De landelijke overheid verleent steun, maar die schiet helaas tekort. Wat is nu de verantwoordelijkheid van de gemeentelijke politiek, bijvoorbeeld die in Gooise Meren? En welke (extra) initiatieven kan de cultuursector zelf nemen? DeMess organiseerde hierover een debat op zondagmiddag 4 oktober 2020.
Deze Podcast is de registratie daarvan.
Deelnemers: Janine Beulink (directeur Filmhuis Bussum), Cécile Brvar (hoofdmarketing, communicatie en fondsenwerving Muiderslot), Paul Haighton (directeur Spant! Bussum), wethouder economie en cultuur Alexander Luijten (VVD) en emeritus hoogleraar economie Lex Hoogduin.
De gedachtewisseling wordt geleid door de journalisten Frénk van der Linden (o.a. de Volkskrant) en Eva Wiessing (NOS).
Lucretia van der Vloot zingt, zij wordt op piano begeleid door Johan Hoogeboom.
Di. 4 februari: OPEN REPETITIE Vocaal Verhaal: eerste “overdagkoor” in Het Gooi
Onder de naam Vocaal Verhaal start Stichting Amateurkoor in samenwerking met deMess vanaf dinsdag 4 februari een bijzonder overdagkoor. Vocaal Verhaal staat in Het Gooi onder leiding van dirigent Roy Voogd en richt zich op een veranderende samenleving waarin steeds meer ervaren koorzangers die juist overdag tijd hebben vaak niet meer bij de betere avondkoren terecht kunnen. De repetities zijn van 10.00 – 12.15 uur, voor veel mensen een veel prettiger moment om te zingen dan aan het einde van een lange dag. Je hebt meer energie én rust om met elkaar mooie muziek te maken.
Open repetitie op dinsdag 4 februari
Bij Vocaal Verhaal kun je op drie manieren meezingen: wekelijks in het vaste koor, 2x per jaar in het projectkoor of de maandelijkse Sing-a-long. Je studeert samen evergreens en licht klassiek repertorie in. Daarbij wordt ook veel aandacht aan vocale techniek gegeven. Benieuwd naar Vocaal Verhaal? Kom dan naar de Open Repetitie op dinsdag 4 februari om 10.00 uur in deMess. Je kunt je op www.VocaalVerhaal aanmelden!
Beide koren vormen vervolgens ook het fundament voor een maandelijkse Sing-a-long, waarin iedereen die dat wil mee kan zingen met bekende liedjes. Tijdens deze Sing-a-longs zingt het vaste (project)koor ook haar eigen meerstemmige repertoire.
Hoewel het in de slagersbranche absoluut not done is om je eigen vlees te keuren, gaan we ons er bij wijze van uitzondering maar eens aan bezondigen.
Voor één keertje mag dat. Want wie als sponsor/vriend op woensdagavond een stoel veroverd had in deMess, zal het moeten beamen:
De eerste Vriendenavond van 2020 was een eclatant succes.
Het werd trouwens de hoogste tijd voor zo’n avondje. Te lang, moeten we eerlijk toegeven, kregen we onze vriendenadministratie maar niet op orde. Dat zit godezijdank na tweeëneenhalf jaar nu wel snor. Zodat we eindelijk onze grote waardering voor die vrienden en sponsors, die een onmisbare schakel vormen in onze ‘bedrijfsvoering’, op ondubbelzinnige wijze gestalte konden geven.
Een kenmerk van echte vriendschap is onbaatzuchtigheid.
Vrienden ben je. Punt uit.
Als je elkaar als vriend een dienst bewijst hoeft daar niet persé een wederdienst tegenover te staan.
Toch lag dat wat ons betreft in dit geval een tikkie anders.
In onze afgeladen theaterzaal werd een programma gepresenteerd dat klonk als een klok. Onze evenementenmanager Janine had een draaiboek in elkaar geflanst waar werkelijk helemaal niks mis mee was. Een razendsnel doorlopende afwisseling van info en amusement. En mocht je wat die info betreft, met een aantal vitale Messfunctionarissen op de eerste rij, al bevreesd zijn dat het een avondje borstklopperij zou worden, niets bleek minder waar. Dat had natuurlijk in de eerste plaats te maken met de uiterst professionele presentatie die in handen lag van onze wat dat betreft door de wol geverfde Violet. Als je een aantal medewerkers het podium op sleurt om wat te vertellen over hoe zij invulling geven aan hun specifieke hobby’s binnen de organisatie, lijk je regelrecht in een valkuil te donderen. Violet (wat een prachtige microfoonstem trouwens) hield het echter strak. En luchtig. Voortdurend speelde er een relativerend glimlachje rond haar mondhoeken wanneer ze haar licht ironisch gestelde vraagjes afvuurde op de Messrayonhoofden cum suis.
Onze vrienden zijn nu (eenmalig, maak je geen zorgen voor de toekomst) helemaal bijgepraat over onze organisatie.
Maar daarvoor kwam de massaal toegestroomde vriendenclub natuurlijk niet echt. Er was amusement beloofd. Kleinkunst.
En dat kregen ze.
De infobabbeltjes werden rijkelijk afgewisseld met een aantal fraaie optredens.
Je hebt natuurlijk flinke mazzel dat je zelf professionele podiumartiesten als Johan en Ralf in huis hebt die een aantal nummers voor hun rekening nemen. Het kwam zelfs tot een heuse massale samenzang. Iedereen moet nu toch wel zo ongeveer de volgorde van de werkwoorden zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder, keurig op een rijtje hebben.
Maar ook ‘van buiten’ waren artiesten gestrikt. De in Naarden geboren Coming Cabaretstar Daniëlle Schel bijvoorbeeld, die deMess afgelopen jaar verraste met haar eerste avondvullende soloprogramma, gaf een preview van haar tweede dat er aan zit te komen. En je ziet aan alles dat we hier onmiskenbaar met een talent te doen hebben. Vriendje Mattijs Verhallen kan er trouwens ook wat van. Met zijn solo aan de piano maakte hij diepe indruk.
Kortom: kleinkunst van de bovenste plank.
Het werd intussen de hoogste tijd voor een massale bubbeldronk op deMess waarna het grote naborrelen een aanvang kon nemen.
Janine, de Mies Bouwman van deMess, die het aantal Vrienden komend jaar van 130 naar 175 hoopt te tillen, strikte en passant sponsors voor de vlaggenstok en de maandfolder. En er schijnt volgens geruchten nog wel wat meer onze pijplijn ingeritseld te zijn…..
Iedereen tevreden huiswaarts.
Door de achterdeur, dat wel.
Acht, die verrekte vooroordelen ook.
Het was aanvankelijk even slikken bij de aanblik van de rijk getatoeëerde Brabo die z’n roots niet onder stoelen of banken stak. Of waren het fake tattoos waarmee hij ons om de tuin leidde? Qua kleur harmonieerden ze net iets te goed bij z’n groene houthakkershemd. Zou hij elke avond bij ieder outfitje telkens……?
Afijn, we zien het volgend jaar wel als hij met z’n derde programma absoluut weer welkom is in deMess. Hij solliciteerde er alvast naar.
De Roosendaler is overduidelijk afkomstig uit de stand-up scene. Won de jury- en publieksprijs van de Comedy Slam, stond in de finale van het prestigieuze cabaretfestival Cameretten en speelde onder meer op het International Comedy Festival Rotterdam, het Utrecht International Comedy Festival en De Zwarte Cross.
Tussen twintig minuten scoren op zo’n festival en een eigen avondvullende voorstelling zit een wereld van verschil. Menige stand-upper met die ambitie moet na verloop van tijd vaststellen dat die stap iets te veel van het goede is.
Emiel heeft het gered. Hij blijkt in staat gedurende ruim anderhalf uur aan één stuk een zaal opperbest te vermaken. En in een verwoestend tempo, dat mag wel worden gezegd. Achterover leunen was er voor een zeer goed gevulde Mess zaterdagavond niet bij.
Winstmaximalisatie, merkbeleving en lifestyle management. Stuk voor stuk dingen waar Van der Logt enorme jeuk van krijgt. Onnavolgbare logica en hersenspinsels kwamen samen om het te hebben over de dingen die echt belangrijk zijn: liefde, vrijheid en doen waar je zin in hebt. En waar Emiel duidelijk zin in heeft is keihard lachen! Lachen om de echte relativiteitstheorie, politiek ondergoed, hybride vrouwen, karaktersquads en uiteraard piemelgrappen! Wat dat laatste betreft denderde af en toe een beetje een ‘Hans Teeuwen light’ over het toneel.
Want… nemen we het leven niet veel te serieus?!
En passant kreeg het zeer willige publiek ook regelmatig een flinke beurt. Tot groot vermaak van die aanwezigen trouwens. De jongste bezoeker wist hij zelfs het podium op te slepen. Tot volgend jaar Emiel!
Vrijdag een verontrustend grieperig telefoontje van beneden de rivieren. Aan haar rasperige stem te horen stond de voorstelling van Elke Vierveijzer op zaterdagavond in deMess op wankelen.
Zaterdagmiddag evenwel, schoof ze samen met vleugeladjudant (maar uiteraard veel meer dan dat) Michiel Wetzer deMess binnen waar onze Rob al een paar uur in de weer was om haar technische wensenpakket tot in de punten en komma’s te vervullen.
Uitgebreide sound check waarbij de getergde zangstem voortdurend in de watten werd gelegd met gemberthee.
Vierveijzer speelde vorig jaar deMess helemaal plat met ‘Om je janken zo mooi’ (vier sterren), een ode aan Maarten van Roozendaal. Haar eerste eigen avondvullende soloprogramma ‘Zonder genade’ bleek inmiddels ook al een groot succes. Op Spotify kun je daarvan het (studio)album beluisteren.
Nu dus ‘Lucht’. Een try out. Dat wel.
Vierveijzer schuwt de experimenten niet. Opzwepende donkere elektronica, poppy sounds bijvoorbeeld. Maar haar grote kracht ligt zonder meer in haar muzikale, poëtische verhaal met beloftes, gedachten, angsten, observaties en vragen. Aan wiens maatstaven wordt er nou precies voldaan? En wat als er één knoop van het keurslijf springt? Rauw, eerlijk en kwetsbaar.
Wat daarbij indruk maakt is de bijzondere chemie tussen Vierveijzer en pianeur Michiel Wetzer die van het podium spat. Daarbij klonken die soms bepaald niet kinderachtige tweestemmige nummers als een klok.
Voor de enthousiaste heer op de voorste rij (deel uit makend van een veertienkoppig verjaardagsgezelschap) kwam de gelikte, wonderschone toegift ‘Christoffel’ als een geschenk uit de hemel.
Met haar uitstekende techniek wist ze het grieperige ongemak op listige wijze te verhullen (de volle Mess zal er amper iets van gemerkt hebben) waardoor het een prachtige voorstelling werd.
Het zit wel snor met die theatertournee die volgend jaar gaat lopen.
OpgeLUCHT was ze wel na afloop.
Meeeeerrrrrrrrrrrrrrrrr.
deMess, vrijdag 29 november
Bijna twee uur aan een stuk en in een ijzingwekkend tempo sleurde spraakwaterval Shapiro – en wie heeft daar meer recht op dan een Nederlandse Amerikaan of zo je wilt Amerikaanse Nederlander?- een volle Mess door de grenzeloze Trumpmania.
De stem achter de beroemde ‘Netherlands Second’ video (‘Zondag Met Lubach’-VPRO) sprak zich uit! Greg Shapiro (Boom Chicago, Comedy Central, BNR, ZDF) groette de 45ste – en mogelijk laatste – president van de Verenigde Staten, Donald J. Trump. Nee, Amerika kreeg niet de allereerste vrouwelijke president, maar wel de allereerste president die geestelijk duidelijk ziek is.
Als je geen fan bent (zijn die er dan?) van deze Unrepentant Narcissistic Asshole, dan bediende Shapiro, strak in het pak en voorzien van een typische Trump stropdas, je op maat. Natuurlijk passeerde er af en toe wel een enkel voorspelbaar inkoppertje. Maar onze comedian had bijzonder veel authentieks uit eigen keuken voor deMess in petto.
Een hoog lachgehalte. Voor de afwisseling nou ’s geen zouteloos ik-verhaal (de valkuil van menige stand-upper). ‘Ik’ maakte ruim baan voor Trump. Een voorstelling, prachtig ondersteund door veel beeldmateriaal. Perfecte imitaties. Staand zong iedereen mee met het alternatieve Amerikaanse volkslied en participeerde in een heuse bingo.
Topavondje.
DeMess, zondag 24 november
In de maand dat er heel wat kinderharten vol verwachting kloppen, werd de rikketik van de bezoekers van het zondagochtend Messconcert ook zwaar op de proef gesteld.
Kan iemand met alleen een contrabas een verwend concertpubliek een uur lang boeien?
Ja dus.
James Oesi (London, 1988) in ieder geval wel.
En hoe!
Dreadlock James is niet alleen een voortreffelijk contrabasmusicus. Hij blijkt ook nog eens een bescheiden, innemende persoonlijkheid met een interessant verhaal.
En ras-entertainer.
Via het fraaie Luciano Berio’s ‘Psy’ en de ‘Cellosuite nr.4’ van Johann Sebastiaan Bach belandde hij bij een stuk waar de zeer goed gevulde Mess eensgezind van uit z’n dak ging:
‘Poucha Dass’ van Francois Rabbath.
Een ode aan Ravi Shankar.
Wat een verbazingwekkende virtuositeit en raffinement. Het typisch Indiase Shankarsfeertje werd op onnavolgbare wijze door Oesi vertolkt.
Goed voor een uitvoerig open doekje.
Tot besluit ‘Failing, a very difficult piece for solo string bass’ van Tom Johnson. Een uiterst ingenieuze combinatie van muziek en gesproken woord, waarmee de entertainmentkwaliteiten van onze musicus nog maar eens vet onderstreept werden. Ondoenlijk om in een paar woorden samen te vatten.
Een warm en langdurig applaus was zijn deel.
Wij gaan James Oesi terugzien in de Mess.
Dat is zeker.
We gaan geen moeite doen om de superlatieven te vinden waarmee we de voorstelling ‘Amai’ van dit theaterdier kunnen beschrijven.
Kansloos.
Hoezo try out? Vrijdagavond spijkerde deze buitengewoon geïnspireerde Vlaming de zeer goed gevulde Mess anderhalf uur lang aan de punt van z’n stoel met een aan alle kanten uitgebalanceerd optreden.
Steeds meer komische talenten onder onze zuiderburen trekken de laatste jaren onze grote rivieren over. Voor deze Houdini, die Hans Teeuwen moeiteloos naar de kroon steekt, moeten we maar ruim baan maken.
Vorig jaar verraste hij Naarden al met ‘Mijn broer en ik’, maar hij wist er dit keer met zijn briljante absurdisme waarachtig nog een schepje bovenop te leggen.
Inhoudelijk dus niks mis mee. Hij zoomt in op zijn generatie, materialisme, liefde, relaties, angst en wandelende takken. Een diarree van uitstekende tekstuele vondsten. Gaf en passant een fraaie snok aan het bijbelse lijdensverhaal. En allemaal in dat prachtige en 100% verstaanbare Vlaams van ‘m. Als een stuk elastiek beweegt hij zich over het toneel. Een acrobatisch hoogstandje dreigde even fataal af te lopen want hij sodemieterde met een doodsmak naar beneden van een uit wankel Messmeubilair opgetrokken torentje. En mocht je nog even denken dat het doorgestoken kaart was: nee dus.
Onverdroten ging ie verder. Zingend, dansend, pianospelend.
We moeten meer opera in ons leven stoppen.
Hij leverde ook wat dat betreft een fraaie proeve van bekwaamheid af.
Een theaterpersoonlijkheid met uiterst sympathieke uitstraling die ook nog ‘s regelmatig op een intrigerende manier met z’n publiek in de slag gaat, zonder zich ook maar een moment te bedienen van de wat dat betreft overbekende clichés.
Je krijgt na afloop de onweerstaanbare aandrang om de man te knuffelen.
Amai: het is toch allemaal wat, jeetje.
Kortom, we kijken al weer uit naar volgend jaar.
In 1977 werden drie opvallende dingen gelanceerd: de twee Voyager-satellieten en …… Peter van Ewijk.
Aan boord van de Voyagers bevonden zich twee identieke gouden platen met daarop het tinderprofiel van de aarde. 90 Minuten muziek, 115 foto’s en groetjes in 56 verschillende talen als een soort vriendschapsverzoek voor buitenaardse wezens. Peter van Ewijk werd gelanceerd zonder gouden plaat. Hij moest zelf maar uitzoeken hoe je nu precies contact maakt met anderen. En dan helpt het niet dat je als kind naar Turnhout (België) moet verhuizen; naar een huis zonder buren (vanwege een afvalverwerking om de hoek) buiten de stad waar geen andere leeftijdgenootjes wonen; en dat je alleen maar kunt spelen met je eigen levendige fantasie.
Ondertussen, meer dan veertig jaar later, zijn de Voyagers nog steeds op zoek naar buitenaardse intelligentie, terwijl de droogkomische Peter het al moeilijk genoeg heeft met het vinden van binnenaardse intelligentie.
Zijn voorstelling ‘Contact’ vertelt niet alleen het fascinerende en vaak hilarische verhaal van de Voyagers en de gouden plaat, maar gaat ook over het intense verlangen om iemand te vinden, ergens in de duisternis, tussen de sterren.
Anderhalf uur aan één stuk neem hij je in een verbluffend hoog tempo aan de hand in z’n zoektocht. En als het zo uitkomt doet ie er ook af en toe een liedje bij. Een verrassend aangename zangstem trouwens, in deze allereerste solovoorstelling.
Wat zonder meer diepe indruk maakt is het geweldige en uiterst functionele decor met technische hoogstandjes, waar ongetwijfeld vele uurtjes huisvlijt in zitten.
Een gelikte voorstelling die een groter publiek verdient.
deMess, donderdag 7 november 2019
In het fraaie concertprogramma “Hands Free” van gitarist Peter Floor, hoorden we naast zijn eigen stukken, composities van o.a. Francisco Tarrega, Federico Moreno-Torroba, Leo Brouwer en Harry Sacksioni.
Peter maakte in dit programma gebruik van incidental music en programmamuziek. Incidental music is muziek die niet muzikale doeleinden ondersteunt zoals bv muziek voor theater, games, radioprogramma’s, film en lezingen. Programmamuziek is zo oud als de muziekpraktijk zelf en is kortweg gezegd verhalende muziek. In “Hands Free” is Peter als het ware een storyteller op zijn instrument.
Delen van het muzikale verhaal werden tijdens het concert versterkt door een beeldpresentatie.
Het was zaterdag 2 november voor de eerste echte try out van haar solovoorstelling MARJOLIJN TOUW HOUDT VAN JOU een komen en gaan van een imposante lading BN-ers.
De bijbehorende zenuwen waren er ook.
Vind je het gek? Joop vd Ende (die haar een solotour aanbood), Mariska van Kolck, Simone Kleinsma, Serge Henri Valcke, André van Duin, Frank Houtappels, Frans Mulder (regie) e.v.a.
Een reis door haar leven als moeder, als studente aan de kleinkunstacademie, als musical artiest en Nederlandse (zang)stem in talloze Disneyfilms. Met een knipoog naar vriendschap, succes en tegenslag.
Geweldige zangkwaliteiten, gave typetjes. Ze beheerst de afwisseling van klein naar groot als geen ander.
Kortom een topvoorstelling in ontwikkeling met een enorm potentieel (fraaie begeleiding ook) die diepe indruk maakte in deMess.
Marjolijn komt graag terug naar Naarden.
Joop trouwens ook: ‘Prima locatie, daar doen we het toch voor!!’
Donderdag de fraaie documentaire uit 2011 van regisseurs Sarah Vos en Sander Snoep die ons, behept met een uitstekend historisch besef, meegaven dat de kloof tussen de Nederlandse en Antilliaanse bevolking nog steeds erg groot is. Ze steken hun kritische kijk op het neokoloniale superioriteitsgevoel van de Nederlanders niet onder stoelen of banken en tonen het diep gewortelde minderwaardigheidscomplex van de autochtone bevolking, dat naar hun oordeel zijn oorsprong vindt in de tijd van de slavernij.
Aan de hand van historisch beeldmateriaal werd duidelijk gemaakt dat er in de loop van de eeuwen weinig is veranderd.
Het schaamrood stijgt je naar de kaken, bij het zien van de Nederlanders op Curaçao. Het zijn veelal grote, dikke exemplaren met poepbruine decolletés. Ze treffen elkaar op borrels en golfbanen, om te klessebessen over hun louche aannemers. Ze hebben het over geld en handel en over die gekke Curaçaoënaars die op zondag naar het strand gaan met grote koelboxen vol kippenpoten.
Inburgeren op Curaçao betekent dat de Curaçaoënaars zich moeten aanpassen aan de Nederlanders, niet andersom.
Na afloop alle gelegenheid om onder de inspirerende leiding van gastvrouw Marga van Praag met ‘ongemakkelijke’ vragen te komen.
Na afloop van haar personalityshow ‘Marjolijn Touw houdt van jou’ op zaterdag 26 oktober j.l. in het Schiller Theater Place Royal in Utrecht werd Marjolijn Touw verrast met de Nederlandse Oeuvreprijs Kleinkunst & Cabaret 2019 uit handen van juryvoorzitter Steef Schinkel. Aldus de jury: ‘Haar oeuvre bestrijkt vele mooie en ook op deze zaterdagavond ontroerende liedjes die zij omarmt met haar innemende persoonlijkheid’. Marjolijn Touw is vereerd dat ze in de lijst van de gelauwerde artiesten van deze prijs (onder meer Tineke Schouten, Herman van Veen en Claudia de Breij) is opgenomen en nam de prijs – een bronzen leeuw – met genoegen in ontvangst.
De Nederlandse Oeuvreprijs Kleinkunst & Cabaret wordt jaarlijks toegekend aan artiesten uit de genres kleinkunst, muziek, zang en cabaret en is een initiatief van de Stichting Behoud Schiller Theater Place Royale te Utrecht. Criteria voor de toekenning zijn onder andere originaliteit en de betekenis voor de zang, taal en cultuur.
Marjolijn Touw speelt haar voorstelling Marjolijn Touw houdt van jou (try-out) nog driemaal in november:
1 nov – Apollofirst Theater in Amsterdam (uitverkocht)
2 nov – Podium deMess in Naarden-Vesting
6 nov – Calypso Theater in Wijk bij Duurstede
In de show vertelt Marjolijn Touw aan de hand van haar musicalrollen haar levensverhaal: ‘Ik leid al dertig jaar een dubbelleven. Met alle bordjes die ik in de lucht hou, kan ik zo het circus in.’
Voor wie?
Houd jij ook zo van zingen en met name van samen zingen?
Hebben kerstliederen voor jou ook iets speciaals?
Wij zijn op zoek naar jou: sopraan, alt, tenor en bas.
Je hebt een goede zangstem en ervaring met (koor)zingen, je bent in staat zelfstandig, met behulp van mp3-tjes, je eigen partij in te studeren en je vindt het leuk en belangrijk om jouw stem te laten horen en onderdeel te laten zijn van een klein koor.
Waar gaat het over?
In september starten we in deMess met een projectkoor en het eerste project staat in het teken van prachtige kerstliederen, een gevarieerd programma met carols, onder andere van Rutter, Spaanse villancicos, koralen van Bach en het Veni Emmanuel van Kodaly. We sluiten af met een concert op maandag 9 december in de Grote Kerk van Naarden.
Wat levert het je op?
Het is zo fijn om samen te zingen, om bezig te zijn met tekst, om de betekenis van de tekst te kunnen laten horen in jouw klank. Doordat we maar met een klein koor zijn is jouw stem en bijdrage echt van betekenis. Het resultaat is een prachtig concert.
Over Karin Brunt
Ik zing al zolang ik het mij kan herinneren, ik zing graag solo maar van samen zingen krijg ik een extra kik, dat voegt iets toe aan mijn eigen gezang, iets waar ik heel blij van word en energie van krijg. Ik geef zangles en organiseer daarnaast verschillende projecten en workshops. Bij alles wat ik organiseer vind ik het proces heel belangrijk: het samen werken en luisteren, het investeren en elkaar inspireren. Ik vertrouw op het proces en dat resulteert -eigenlijk altijd- in een prachtig concert.
Praktische opzet 10 repetities op maandagavond van 20.00-22.15 uur
16, 23 september
7, 14, 28 oktober
4, 11, 18, 25 november
2 december Kosten €175,- per koorlid
Generale repetitie op zaterdag 7 december Concert op maandag 9 december in de Grote Kerk in Naarden
Opgeven via projectkoor@demess.nl
De Mess als try-out theater liet zich vrijdag weer eens van z’n allerbeste kant zien.
Verantwoordelijk voor een bijzonder leuke avond was de, in ieder geval in Naarden, vrij onbekende Martijn Kardol.
Het waren de uitprobeersels voor z’n tweede soloprogramma. En het moet worden gezegd: hij is al behoorlijk op streek. Voor de vorm stapte hij af en toe naar z’n tekst op de piano. Maar je had meer het idee dat ie ’t deed om het try out karakter te suggereren dan dat hij echt op zoek was naar z’n broodnodige geheugensteuntjes.
Het kwam er allemaal vlotjes, zo niet razendsnel, uit. Gaandeweg de avond voerde hij het tempo zelfs op. Synchroon met het bijbehorende steeds hogere lachgehalte. Kardol is een zeer amusante verteller.
Het pakketje met door de hem bestelde schoenen was door Post NL (wij troffen u niet thuis) bezorgd bij de buren. Vier straten verderop (..). Met z’n zoektocht met de vele zijwegen hield ie z’n publiek voortdurend strak bij de les. Er mogen trouwens gerust nog wel twee liedjes bij.
En wie straks gebruik denkt te maken van de jeu de boules baan bij deMess, heeft de basistechniek na vanavond ongetwijfeld behoorlijk te pakken.
Wie nog niet deel uit maakte van het hemelse koninkrijk van de fado miste vrijdagavond in deMess een unieke kans om dat lidmaatschap alsnog deelachtig te worden. Aan de bezoekers die de gang naar het Naardense Dortsmanplein wél maakten, en dat waren er heel wat, hoefde je uiteraard niets te vertellen over dit Portugese fenomeen. Die weten opperbest waar Abraham de mosterd haalt. Een tijdje geleden was Fernando Lameirinhas, de nestor van dit genre, hier al eens te gast. Goed voor een uitverkochte voorstelling.
Vrijdag dus zijn leerling: Daisy Correia (een Nederlandse met Portugees bloed) die tijdens haar ‘stage’ bij de meester veel heeft opgestoken van haar grote voorbeeld. Maar intussen wél een geheel eigen kleur aan die fado geeft.
Afkomstig van nota bene de poppodia switchte ze tien jaar geleden naar de ‘saudade’, het onbestemde verlangen.
En dat blijkt een meer dan uitstekende keuze.
Op het podium van deMess schitterde een boeiende persoonlijkheid die de finesses van dat vak inmiddels tot in haar haarvaten beheerst. Een avond lang had ze, samen met haar voortreffelijke vleugeladjudant Frank Keijzer het enthousiaste gehoor aan een touwtje. Voor grotere zalen, Correia is bezig aan een indrukwekkende tour, is de begeleidersgroep wat groter (2x gitaar, percussie en contrabas). Op 22 mei bijvoorbeeld staat het voltallige gezelschap in het Concertgebouw in Amsterdam. In een intiem theater als deMess ontbrak bijvoorbeeld de karakteristieke Portugese gitaar. Maar het patent op elkaar ingespeelde duo maakte er in kleine setting iets bijzonders van. Daarvoor moest de vleugel, op verzoek van Keijzer die het contact met z’n publiek een beetje miste, eerst wel verschoven worden.
Fado is niet enkel verdriet, het bezingt het leven en het leven gaat ook over vriendschap, mooie momenten in je leven, over de zee, verlangen etc. Daisy, uitgerekend op dezelfde dag toegelaten tot een tweede studie aan het conservatorium, schrijft ook haar eigen repertoire. Zij is de enige in Nederland die het aandurft om de fado ook maar ’s in het Nederlands te zingen en Nederlandse nummers te vertalen naar het Portugees.
Het hoeft geen betoog dat de fado-ingewijden met Daisy volledig aan hun gerief kwamen.
Topavondje.
