13 februari 2018
Een afspraak met PIM WESTERWEEL maken is niet het grootste probleem. Maar vind z’n huis maar eens. Na een keer of zes de Naardense Bollelaan op en neer gereden te hebben, constateer je dat de telling van de huisnummers onverbiddelijk ergens stokt bij 8. Het obscure zandpaadje off road moest dus uiteindelijk voeren naar nummer 4. Pim is niet van de rijtjeshuizen. En inderdaad: een uit onvervalst hout opgetrokken wooncomplex annex galerie met riant landelijk uitzicht. Niks obscuur. Een kruip-door- sluip-door doolhof met telkens weer nieuwe verrassende ruimtes die één en al fotografie ademen. Een pand waarin hij Youp van ’t Hek ooit in de gelegenheid stelde z’n eerste wankele schreden op het cabaretpad te zetten.
En je begrijpt ogenblikkelijk dat als Pim, die er al sinds 1974 woont, zo’n geweldige stek ooit verlaat, ‘dit slechts in horizontale toestand zal gebeuren’. Dat moment zal nog wel eventjes op zich laten wachten want Pim, die je inschat als een krasse zeventiger, is in al z’n vitaliteit (echtgenote Erna met de pretoogjes doet het niet voor minder) al aardig op streek in de tachtig. Waarvan zestig jaar fotografie. En niets wijst er op dat ie van zins is de spreekwoordelijke pijp aan Maarten te geven.
Het tijdstip voor ons gesprek leek bij nader inzien voor een schaatsliefhebber wat aan de ongelukkige kant. De Olympische 1500 meter voor mannen was onderweg. Geen nood. Even later zit je met Pim, ooit zelf een verdienstelijk sporter (o.a. Rugbyclub ’t Gooi en atletiek) voor het scherm waarop Kjeld en Patrick op overtuigende wijze goud en zilver binnen slepen.
Praten met Pim Westerweel is een genoegen. Of je elkaar al jaren kent. Een fotograaf met passie die je trakteert op een schier oneindige optocht anekdotes, die nauw verbonden zijn met z’n oeuvre. Sportfotografie (waarmee hij in z’n begintijd z’n apparatuur bij elkaar scharrelde) diende voornamelijk als opstapje naar het grote werk met een bonte verscheidenheid. Uiteraard veel meer dan de vele prachtige portretten waarmee hij bekendheid geniet.
Grondlegger van het vermaarde tweejaarlijkse FotoFestival Naarden, waarvan het nog maar de vraag is of er, gezien de steeds maar stijgende kosten, voldoende sponsoren en subsidiegevers bereid zijn om het in het 30e jaar!! te laten slagen.
Voor de expositie in deMess is gekozen voor portretten van bekende Nederlanders die allemaal op één of andere manier gerelateerd zijn aan theater. En daar wil Pim voor de gelegenheid wel even een imposante verzamelmap voor opentrekken. Met bijbehorende anekdotes uiteraard.
Niets erger voor een fotograaf dan het moment suprême missen. Maar als je bij hem op bezoek gaat om z’n verhalen op beeld vast te leggen en, onder de indruk van z’n exposés, eenvoudigweg vergeet om de camera te laten lopen, gaat er al gauw heel wat interessante vertelkunst verloren. En je wilt het de man niet aandoen om het allemaal nog eens dunnetjes over te doen. Het bijgaande videootje is een schamele pleister op de wond.
Theater gerelateerde portretten dus. En daar mogen Freddy Heineken en Johan Cruijff best tussen hangen. Want die zorgden op hun manier immers ook voor het nodige theater?
Op 21 februari gaan we zien of ze door de ballotage kwamen.
Van 21 februari tot 21 maart dus.
Een aanrader! Zonder meer!
Als we na anderhalf uur afscheid nemen, staan we nog even stil bij de plaats des onheils waar hij recent het topje van de wijsvinger van z’n linkerhand verspeelde bij het kloven van z’n open haard hout.
Nog mazzel dat ie de sluiter van z’n camera met rechts afdrukt……..
