Peter Brusse: Ach Engeland

Peter Brusse: Ach Engeland

THE FIRST TIME THE END OF MAY IS BEFORE THE END OF APRIL
Het zou toch wel een wonder zijn geweest als we na ‘het avondje Peter Brusse’ in deMess met de definitieve oplossing van de Brexit in de pocket naar huis waren gegaan. Eerlijk gezegd kwamen we wat dat betreft geen steek verder. Maar wel een bijzondere praatsessie waarin onze gelouterde oud-correspondent in Engeland heel veel interessants te melden had over Albion. Over de geschiedenis van onze binnenkort voormalige bondgenoten (de lezing voor de pauze) waarin hij ons bij de hand nam langs de meest saillante ijkpunten. En vervolgens in een vraaggesprek met Eva Wiessing (NOS) die Engeland tegenwoordig in haar portefeuille heeft. Met vragen uit de zaal.
Eén en al somberheid dus?
Niet helemaal want Brusse is er van overtuigd dat de twee handelsnaties aan de Noordzee elkaar in de toekomt zullen weten te vinden in hun gezamenlijke corebusiness.
Weer een uitstekend avondje in een uitverkocht huis.

En Vrac

En Vrac

-Is het hier altijd van dit niveau?
Aan het woord een bezoeker die haar debuut in deMess maakte.
Ze was voor de pauze al van de ene verbazing in de andere gevallen door het hoge poëtische gehalte van de teksten en de uiterst geïnspireerde fraaie vocale vertolking daarvan door Bas Marée. Van wie ze (zo bekende ze enigszins schuldbewust) nog nooit gehoord had.
Bas is een goede bekende in deMess waar ie met z’n geweldige uitstraling z’n sporen al ruimschoots verdiende.
Samen met Arie van der Wulp (basgitaar, tegenstem) en Minze Koopman (drums) een ijzersterk trio.
Zoals bekend beheerst Marée een zeer veelzijdig repertoire, waaronder het oeuvre van Bram Vermeulen en Ramses Shaffy.
Die Shaffy kwam na de pauze uitvoerig aan bod. Inclusief massale samenzang. Maar minstens zo indrukwekkend was het eerste gedeelte.
Willem Kloos, Jean Pierre Rawie en (de door Thierry onlangs nog zwaar verbasterde ) Menno Wigman, om er maar een paar te noemen.
Het kwam allemaal voorbij.
Wie zondagmiddag voor het mooie weer of voor Ajax-PSV gekozen had, maakte een enorme vergissing.
Bas komt nog wel eens terug.
Zeker en vast.
Het biertje op ons terras smaakte trouwens ook prima.

‘Chansons van schoonheid en troost’

‘Chansons van schoonheid en troost’

Wie aanwezig was bij de vrijdagavondvoorstelling ‘Chansons van schoonheid en troost’ door Britta Maria, begreep meteen waarom deze niet voor niks uitverkocht was. En dat kwam niet alleen door de geïnspireerde zangeres. Haar muzikale companen Maurits Fondse en Oleg Fateev acteerden op hoog niveau. Een prachtig stukje teamwork waarbij Fondse er af en toe op subtiele wijze een tegenstem tegen aan zette.
Een dankbare zaal. Kenners ook, zo bleek. Want wat Britta aan verbindende teksten voor ze in petto had werd moeiteloos vanuit het publiek aangevuld. Mooie arrangementen. Het aloude ‘les feuilles mortes’ kende zelfs drie gezichten. Bijna ongemerkt liepen de authentieke Franse teksten regelmatig over in fraai Nederlands.
Uitstekende belichting ook door onze eigen Mischa die z’n ogen tijdens de middagrepetities goed de kost had gegeven en daardoor de voorstelling net dat tandje meer meegaf.
Het soort avondjes waarvoor deMess dus moeiteloos vol loopt.
En terecht.

Mess Docu: The Bastard

Mess Docu: The Bastard

 

Met de blonde fietsenmaker Michiel Hoek uit Oudemirdum, donderdagavond te gast tijdens de MESS DOCU avond, hebben we meteen de sympathiekste personage uit The Bastard te pakken. Want de film van Floris-Jan van Luyn kon bij tijd en wijle behoorlijk pijnlijk zijn. Die vader Joop bijvoorbeeld, zélf ooit verlaten door z’n vader, liet zijn zoon Daniel als peutertje zonder scrupules achter in Ethiopië. Die tussen de bedrijven door toch wat meninkjes ventileert waar je je wat onrustig van op je achterhoofd krabt. En zo’n lieverdje is Daniel nou in feite ook weer niet.
Culturele botsingen, steeds weer opvlammende wrokkigheid.
Over verantwoordelijkheid en rekenschap voor daden in het verleden. Over ouderschap en mannelijkheid. En die opvliegendheid, die vader en zoon beiden hebben, is dat een kwestie van genen of een resultaat van omstandigheden?
Een prachtig gemonteerde documentaire waarin geschakeld wordt tussen het aangeharkte Friesland en het rommelige Ethiopië, tussen de levensgeschiedenissen van vader Joop en zijn Nederlands-Ethiopische zoon Daniel. Waarbij het totaal niet stoort dat naast archiefbeelden, het verleden ook af en toe in scene werd gezet.
Kortom: wederom een fraaie Mess Docu-avond.

Dorrestijn in deMess, zaterdag 23 maart 2019

Dorrestijn in deMess, zaterdag 23 maart 2019

Iedereen in de barstensvolle Mess bleef tot het eind van z’n voorstelling op het puntje van z’n stoel zitten. En dat is wel eens anders geweest.
Weglopen was trouwens totaal geen optie want de gelouterde oude meester (78) had voor zijn gehoor het nodige typisch Dorrestijnse in petto.
Er werd veel gelachen om de mix van somberheid en subtiliteit. Vrolijke aanzetjes van overwegend autobiografische verhalen en anekdotes gingen naadloos over in navrante wendingen. Hij heeft van z’n ellende altijd een verhaal gemaakt om anderen te laten lachen. Nee, Dorrestijn is, hoewel de oppervlakkige luisteraar zich vermoedelijk regelmatig op het verkeerde been laat zetten, geen vrouwenhater. Thematisch kondigde hij een heuse, doortimmerde structuur in z’n voorstelling aan. En als ie z’n blaadjes in de juiste volgorde had gelegd, zou hij daar zeker in geslaagd zijn. Van die boze stiefvader (en een zwakke moeder) zal hij vermoedelijk nooit meer loskomen. Net zo min als van zijn mislukte huwelijk. Alles kwam zo ongeveer aan bod. Tot de dichters Lodeizen, Campert en Zwagerman aan toe. Na de zelfdoding van de laatste (2015) schreef Dorrestijn een gedicht over zijn eigen suïcidepoging van vele jaren eerder.
De zenuwelijer die bang voor alles was. Bang om te reizen. Bang voor de meisjes.
Vooral dat laatste.
Kortom: anderhalf uur lang Dorrestijn was meer dan prima te pruimen.
En hoewel hij verkondigde dat hij liever ziet dat zijn publiek bij z’n optreden wat te lachen heeft dan dat het z’n boekjes koopt, was hij na afloop niet te beroerd om het podium nogmaals te beklimmen voor een signeersessie.

Prachtige kindervoorstelling STAMBOOM

Prachtige kindervoorstelling STAMBOOM

Als de basisscholen in de omgeving ook maar een beetje weet hadden gehad van zo’n kindervoorstelling als STAMBOOM door Magali de Frémery en Nicky ten Bosch, hadden ze zich ongetwijfeld massaal in galop naar deMess gespoed. Nu moesten de geïnspireerde actrices het voor de afwisseling doen met een wat magertjes gevulde zaal. Dat lag bepaald niet aan de kwaliteit die op het Messtoneel gezet werd. En dan moet je meteen vaststellen dat het soepele tarief voor een toegangsbewijs (waar deMess aan hecht) mogelijk ook z’n keerzijde heeft. Zeker een stuk of 12 gereserveerde stoelen bleven om onverklaarbare redenen onbezet.
Voor de middenklassen van deze scholen een voorstelling waar met het grootste gemak van de wereld een prachtig educatief geschiedenisprogramma aan gehangen kan worden.
Aanknopingspunten zat.
Misschien moeten we ons maar eens buigen over gerichte schoolvoorstellingen.
Met welverdiende kneitervolle zalen.
Prachtige, functionele decors en rekwisieten , een optocht verkleedpartijen van heb ik jou daar.
Fraaie toepasselijke liedjes betekenden de slagroom op de taart.
Kortom, de wegblijvers zullen ongetwijfeld vette spijt hebben.

Sideshow:STAMBOOM

DecemberWedstrijdje

DecemberWedstrijdje

De toegangsprijs voor WEDSTRIJDJE, het maandelijkse zondagmiddagsuccesnummer is met 12,50 euri sowieso al niet verkeerd. En als de cabaretiers er zin an hebben waardoor het programma fors uitloopt, kan de prijsbewuste klant aan het eind van de rit niet anders dan vaststellen dat ie voor 0,7 eurocent per minuut spekkoper is. De bezoekers die daardoor linea recta konden doorlopen naar de kerstzang in de Grote Kerk zagen Dorine Wiersma, Mylou Frencken, Jan P Pieterse en Johan Hoogeboom vol op het orgel gaan. Een nagenoeg uitverkochte Mess kreeg het mooiste, het meest poëtische en het smerigste wat het gezelschap te bieden had op z’n bordje. En dat loog er niet om.
Na afloop haastten Dorine en Mylou zich naar een Naardens etablissement om bij een biefstukje eens uitgebreid te onderzoeken of ze volgend jaar wellicht samen met een programma het theater in gaan.

Madelijne Kool verovert deMess

Madelijne Kool verovert deMess

Zo ongeveer alles wat ‘zij-instromer’ Madelijne Kool beloofde in haar preview kwam zaterdagavond naadloos uit: EEN UNIEKE, NIEUWERWETS GEZELLIGE KERSTSHOW! ronkte haar folder.
De HahaHandleiding Kerst is DE Kerst MUTS SEE Show van 2018… met 100% kerstgarantie!
Er ging inderdaad een vette glimlach door de uitverkochte Mess waarmee we ons ongetwijfeld straks door de kerstdagen slepen. Alle bekende clichés en krakend frisse kersttradities kwamen voorbij in deze muzikale cabaretvoorstelling.
Clichés inderdaad. Maar gestoken in een eigen ‘Kool-jasje’ kun je een enthousiaste Mess anderhalf uur prima vermaken. Daar hadden we ze dan: Wat doen we met de schoonfamilie? Gaan we gourmetten of kalkoenen? Wel of geen piek? Hoe vertel je een kerstverhaal zonder dat je zelf in slaap valt?? Een avond vol verrassingen, muziek, meezingers, er zaten een paar prachtige, gevoelige liedjes bij, een flink portie humor en nutteloze tips, engelen, kerstmannen, ezels en de os. Met aan het slot wereldvrede! En toen iedereen onder z’n stoel keek: een heuse verkleedpartij
Met medewerking van practical joke koning/schrijver Maikel Steur en muzikale begeleiding van Nicolaas Duin.
https://youtu.be/Zn127MKY6ko

Mike Boddé

Mike Boddé

Bomvolle Mess beleefde op woensdag 5 december een uitzonderlijke surpriseavond met de virtuoze, originele, verrassende, geestige pianist/zanger/voormalig cabaretier MIKE BODDÉ, met aan het eind, hij kon het niet laten, toch nog een staartje Rachmaninov.

Sinterklaasvoorleesmiddag en nog veel meer

Sinterklaasvoorleesmiddag en nog veel meer

Terwijl de Naardense zaterdagmarkt in vol bedrijf was, schoven veel vierplussers aan voor een tof uurtje.
Schrijfster Bette Westera en illustrator Barbara de Wolf signeerden en vertelden over hun supergrappige, kersverse Sinterklaasboek. Bette las het boek voor op haar levendige eigen wijze. Bette en Barbara maakten voor alle kinderen een eigen gedichtje en collage. De kids weten nu alles van zogenaamde kattenpietjes. Iedereen zong mee met gezellige kattenpietjesliedjes. Natuurlijk waren er heel veel pepernoten en chocolademuizen.
En voor iedereen natuurlijk een drankje na afloop.
Weer zo’n goed bezocht 4+ evenement waarmee alle aanwezigen (en wij van DeMess) duidelijk in hun nopjes waren.

Knetterende Mess Jazz

Knetterende Mess Jazz

Op donderdagavond 29 november was deMess ingeruimd voor de pure jazzliefhebber. En als je voor JAZZ FUSION ging was je helemaal spekkoper.
En wat voor een avond! Jeroen van Helsdingen op piano en synth, Amand de Ligt op slagwerk, Marco van Os op basgitaar en Itai Weissman op sax en EWI maakten er een daverend feestje van. Er ontstond enige verwarring van welke Muziekschool de heren nou precies zijn, maar het was echt de NIEUWE ……
JAZZ-FUSION, ook wel LIFTMUZIEK genoemd is een zeer belangrijke muziekstroming die in de jaren ’80 tot volle wasdom kwam. Er zijn maar weinig plekken waar dit kan. In deMess is dit allemaal mogelijk. Dat heeft alles te maken met het karakter van onze zaal. Uitstekende akoestiek. Een relaxte omgeving met échte aandacht. Er wordt niet massaal doorheen gepraat. De bar is dicht, de telefoons zijn uit. En dan kunnen de spots aan voor een echt, en bovendien voortreffelijk, concert. Het viertal verdient een groot compliment en het massaal opgekomen publiek (de oudsten waren in de tachtig) barstte aan het eind terecht uit in een langdurige staande ovatie.
MESSJAZZ, afgelopen jaar qua belangstelling een beetje stroefjes van start gegaan, gaat het helemaal worden. Dat is duidelijk.
Voor het volgende concert moeten de liefhebbers nog even geduld hebben. Maar in het nieuwe jaar gaat deze serie ongetwijfeld vleugels krijgen.
De ware fans hebben duidelijk de weg gevonden.

UITVERKOCHT

UITVERKOCHT

Het zat er natuurlijk aan te komen. Voor de voorstelling ‘Spacepiano’ van Mike Boddé op woensdag 5 december zijn geen kaarten meer verkrijgbaar.

Goed gevulde Mess ziet de vele kanten van Ad Visser

Goed gevulde Mess ziet de vele kanten van Ad Visser

Talk & Music dus op woensdag 28 november.
Catherine Keijl in gesprek met Ad VIsser.
De ouderen onder ons die de man van het eeuwige jonge nog kennen van Top Pop, kregen vele jaren na dato een inkijkje in een veelzijdige persoonlijkheid die over onverschillig wat voor onderwerp dan ook wel een pakkend laatje weet open te trekken. Niets was hem te dol. En en passant ook nog een een lekker stukkie muziek weg speelt. Originaliteit was hem niet vreemd. Iemand die bij tijd en wijle een door de wol geverfde vakvrouw als Catherine zodanig weerwoord gaf dat je je soms afvroeg wie hier nou eigenlijk de regie had. Een zeer onderhoudende avond dus waarop een goed gevulde Mess behoorlijk aan z’n trekken kwam. Ook de muzikale omlijsting, maar hij roerde zich ook in de gesprekken, van Patrick John MacKaaij mocht er zoals gewoonlijk weer zijn

Tom Lash: Onder voorbehoud

Tom Lash: Onder voorbehoud

De try out voorstelling ONDER VOORBEHOUD (vrijdag 23 november) van cabaretier TOM LASH zal vermoedelijk dicht tegen z’n definitieve vorm aan zitten. De tachtig amusante minuten die hij zonder pauze in één ruk speelde, had ie in ieder geval behoorlijk in z’n vingers. Hij wist er de prima gevulde zaal prima mee te vermaken. De enige vraag die rest is wat ie met het door hem gecreëerde risicomomentje gaat doen. Aan het begin kondigde hij het al aan: hij zocht drie mensen die bereid waren, eventueel met hun rug naar het publiek , ons publiekelijk een schurende, persoonlijke bekentenis te doen die ze normaliter never over hun lippen zouden krijgen. En als die drie vrijwilligers niet te porren waren, zou dat het eind van de voorstelling betekenen. Na een uur was het moment daar. Gezeten in een clubfauteuil nam hij de wachtende houding aan. Verwarring alom. Hoewel? Geheel tegen de verwachting bleek er uiteindelijk één toeschouwer tot zoiets bereid. Waarna iemand op de eerste rij namens de gehele zaal benadrukte waarom zich uiteraard geen tweede en derde kandidaat aandienden. Een stilte van een minuut of vijf, waarna Tom er toch nog een kwartiertje aan vast plakte.

Politiek Café (3)

Politiek Café (3)

Ons Politiek Café op zondagmiddag ontwikkelt zich tot een zeer waardevolle programmering. In een goed gevulde Mess ging het anderhalf uur lang over DUURZAAMHEID. Een onderwerp waar we, zo bleek, niet zo 1 2 3 over uitgepraat zijn. Uitstekende gasten die graag terugkomen. Presentator Frénk van der Linden en side kick Eva Wiessing geven duidelijk aan dat zij dit concept helemaal zien zitten. Alle gelegenheid tot interactie met de zaal. De muzikale intermezzo’s van Johan Hoogeboom waren, zoals gewoonlijk, weer in de roos. We kijken al weer uit naar de volgende aflevering.

ZOMERVEREN LIVE

ZOMERVEREN LIVE

Als de opnamen van ZOMERVEREN LIVE, het NPO-5 radioprogramma van Kick van der Veer, zondag 1 juli a.s. net zo leuk worden als afgelopen zondag, dan moet je zorgen dat je er bij bent. 15.00 uur. Laatste kans.
Wij zorgen voor de klimaatbeheersing.

 

MESS THEATERDAGEN OP 1, 2 EN 3 JUNI

MESS THEATERDAGEN OP 1, 2 EN 3 JUNI

Zoals het er naar uitziet beloven de eerste MESS THEATERDAGEN op vrijdag 1, zaterdag 2 en zondag 3 juni een waar spektakel te worden. Vijf toneelvoorstellingen. NH Toneel uit Bussum neemt er twee voor z’n rekening, zeg maar ‘Het Beste van Bussum’. Wellicht wat minder bekend zijn de formaties Keijser&Does die onlangs bij het lokale evenement ‘Gluren bij de Buren’ indruk maakten en het absurdistische duo De Rode Horde dat al eerder in de Mess te bewonderen was. Met als uitsmijter op zondagmiddag acteur Helmert Woudenberg met een solovoorstelling. Kan het gevarieerder?

Een woord van dank is op z’n plaats voor de artistiek leider van NH Toneel Peter van Bokhorst die niet alleen zelf als acteur te bewonderen valt op vrijdagavond maar bij de totstandkoming van deze MESS THEATERDAGEN een zeer waardevolle inbreng had.

Vrijdagavond 1 juni,  aanvang 20.30 uur

Peter van Bokhorst en Corien van den Wall Bake (NH Toneel) spelen DOEK!
Scherpe teksten in geestige tragikomedie van Maria Goos
In de tragikomedie DOEK! repeteren Richard (Peter van Bokhorst) en Lies (Corien van den Wall Bake) samen een voorstelling waarmee ze meer dan twintig jaar geleden afstudeerden en triomfeerden in de theaters. Hij heeft in de afgelopen repetitieweken drie actrices weggepest en is blij met haar tegengas en talent. Zij genoot al tien jaar van het Franse goede leven, maar leeft op bij hun samenspel in een Who’s afraid of Virginia Woolf-achtige zedenschets. Toch wurmen de liefde en pijn van hun oude leven samen zich al snel tussen de repetitieteksten door. Theater over theater is altijd leuk. Niet alleen omdat dat wat er in het repetitielokaal gebeurt tot de verbeelding spreekt, maar ook omdat het medium bestaat bij de gratie van de verwisseling van schijn en werkelijkheid. Een acteur liegt de waarheid, maar laat zelden zien wie hij werkelijk is.

In 2010 schreef Maria Goos DOEK! voor acteurs Peter Blok en Loes Luca. De voorstelling is een theaterpuzzel vol schakelingen tussen de hoofdpersonages en de rol die zij repeteren, maar ook tussen mensen waar ze het over hebben en hun vroegere zelf. Inmiddels is de voorstelling al meerdere keren hernomen, in het Duits en Turks vertaald, gelauwerd met een publieksprijs en in vele theaters gespeeld. Bovendien is DOEK! het lievelingsstuk van de schrijfster zelf. Een verhelderend toneelstuk over echt en onecht, op het toneel, in de kunst en in de liefde.

Zaterdagavond 2 juni, aanvang 20.00 uur

De eenakter Go Vote speelt zich af in een stembureau met twee vrijwilligsters. Alles verloopt naar wens, tot een jongeman in het stemhokje er – letterlijk en figuurlijk – niet meer uitkomt. In de hoop dat hij voor sluitingstijd nog een keuze zal maken, voorzien ze hem van ongevraagd advies. Dan blijken de dames niet alleen diametraal tegenover elkaar te staan, ze zijn het tot overmaat van ramp ook nog met zichzelf oneens. De eenakter ‘Go Vote!’ is 8 jaar geleden door de succesvolle toneelschrijver Nathan Vecht geschreven voor de Parade, maar nog steeds actueel.

Over Keijser&Does:
Iris van der Does en Sophie Keijser vormen samen het toneel-duo Keijser&Does.
Iris was tot 10 jaar geleden huisarts en besloot haar carrière om te gooien en haar hart te volgen naar de acteursschool. Sophie was jurist en maakte 8 jaar geleden een carrièreswitch en is nu (trainings)acteur. Een klik, het verlangen om samen te acteren en een toneeltekst die er om schreeuwde om gespeeld te worden leidde tot de oprichting van Keijser&Does en de productie van deze eenakter.

Zaterdagavond 2 juni, na de pauze

Robert Jan Heyning (NH Toneel): U bent mijn moeder
‘U bent mijn moeder’ van het Werktheater raakt nog steeds.
Iedere week bezoekt de zoon zijn moeder in het Rosa Spierhuis in Laren.
Hij is acteur en zij was ooit een gevierd actrice. De oude vrouw is soms kranig, maar op andere momenten verward en angstig als gevolg van haar dementie. Het is een fascinerende ‘mono dialoog’ die de personages steeds opsplitst.

Joop Admiraal schreef en speelde bij Het Werktheater de rol in 1982, hij won er zelfs de Louis d’Or mee. Weinig acteurs hebben het sindsdien aangedurfd om deze lastige rol op zich te nemen. Acteur Robert Jan Heyning en regisseur Peter van Bokhorst van het Noord Hollands Toneel is het gelukt om een krachtige eerste productie van het nieuwe theatergezelschap op de planken te zetten. Het verhaal van Admiraal raakt nog steeds en heeft nog net zoveel impact als 35 jaar geleden. Met wat kleine aanpassingen in de tekst heeft regisseur Van Bokhorst een boeiende, maar vooral breekbare voorstelling neergezet. Geen intellectualistisch regieconcept en nergens opsmuk. Hoe simpel kan het zijn en het sterke spel van Robert Jan Heyning doet de rest. Hij schakelt sterk tussen zijn personages. Het blijft het verhaal van Joop Admiraal en daar hebben de makers duidelijk bewust voor gekozen.
De muziekfragmenten die Admiraal destijds gebruikte, zijn in deze voorstelling ook te horen. En aan het eind van het stuk als de schrijver zijn slotmonoloog uitspreekt horen wij niet de stem van de acteur, maar de stem van Admiraal. Een duidelijk eerbetoon aan een groot theatermaker die in 2006 plotseling overleed.

Zondagmiddag 3 juni 15.00 uur

De Rode Horde : Rugslurf Variaties
Wat de S.G.B. is voor de vleesverwerkende industrie en de B.V.A.C.V.U.V.M. voor het toerisme, is De Rode Horde voor het cabaret.
Na de oprichting van het collectief, dat in mei 1974 nog uit 431 personen bestond, kwam er in het najaar van datzelfde jaar een schisma in De Rode Horde ten gevolge van een meningsverschil over geisers in IJsland en over statiegeld in Ouagadougou. Toen zich 429 leden afgestoten hadden beleven de 2 kernleden over. Te weten Harm-Jan Leemhuis en Paul Vermeulen.
Leemhuis en Vermeulen hebben elkaar leren kennen op de kleuterschool waar ze al op jonge leeftijd allebei behoorlijk politiek bewust waren. Leemhuis; “Ik kan me nog herinneren dat wij in de blokkenhoek Het Frikandellen Bevrijdingsfront hebben opgericht”. (In het buitenland beter bekend als het F.L.A. (Frikandel Liberation Armee).
Naast dit engagement is De Rode Horde ook regelmatig samenwerkingsverbanden aangegaan met allerlei andere disciplines. Denk bijvoorbeeld aan het project “Mijn rug, mijn rug…!!!” uit 2001 met Bewegingstheater ‘De Hark’ onder regie van Hernia van der Spit.
Verder heeft De Rode Horde een flink aantal onbekende voorstellingen gemaakt, waarvan Rugslurf (2017) toch wel het onbekendst is. Andere onbekende voorstellingen waren: Jongeneel, Hank Dussen, Poon, El Toro en Droogmukkel V.
De Rode Horde brengt droogkomisch, absurdistisch theater voor de liefhebber van gortdroge humor op de vierkante millimeter. Stijl: Jiskefet, Toon Hermans, Mechteld Raamklontjes en De Rode Horde. Tekst en ideeën: De Rode Horde

Zondagmiddag 3 juni na de pauze

Helmert Woudenberg speelt Waterman
Het verhaal van Hatty Waterman. Hoe hij als 20-jarige jongen in de Tweede Wereldoorlog in Amsterdam onder de Duitse Bezetting op wonderbaarlijke wijze steeds deportatie wist te ontlopen en ondergedoken heeft gezeten bij zijn Tante Dora en ook o.a. nog in Artis. Hoe hij de beruchte Jodenverraadster Ans van Dijk steeds te vlug af wist te zijn. Een waargebeurd verhaal. De heer Waterman is vorig jaar op 90-jarige leeftijd overleden. De voorstelling is aan hem opgedragen en aan alle Joodse mensen die de holocaust wel of niet hebben overleefd. Het is geen zwaar dramatische voorstelling geworden, maar een levenslustige, even levenslustig als Hatty Waterman dat was.

Hoewel Woudenberg eigenlijk geen nadere toelichting behoeft, zetten we over hem toch maar een paar zaken op een rijtje:
Hij deed in 1968 eindexamen aan de Amsterdamse Toneelschool en was in 1969 een van de oprichters van het theatercollectief Het Werkteater. Hij werkte daarna voor Toneelgroep Centrum en was enige jaren, samen met Gees Linnebank, artistiek leider van Toneelgroep Theater. Over zijn methode van improviserend toneelspelen schreef hij het boek Vuur, Water, Lucht & Aarde.
Woudenberg maakte een lange rij van voorstellingen, waaronder solovoorstellingen over het leven van Jezus Christus en Pim Fortuyn. Zijn elfde solo in het theater; Waterman, (2009) gaat over het leven van Hatty Waterman, een Jood die als enige achterbleef, nadat zijn ouders en dertien broertjes en zusjes tijdens de Tweede Wereldoorlog waren omgebracht. In 2010 speelde hij samen met Sarah Eweg de voorstelling De Olifant en de Duif, over het leven van Frida Kahlo. In 2011 speelde hij samen met Ali Kouchiry de voorstelling Identiteit. In 2012 speelde hij samen met Ali Kouchiry, Sarah Eweg en Guido de Wijs de voorstelling De sultan en de jood. In 2016 speelde hij in Landverrader zijn grootvader Hendrik Jan, die tijdens de bezetting door de Duitsers werd benoemd tot leider van het Nederlandse Arbeidsfront. Momenteel buigt Woudenberg zich in zijn vijftiende solo over het verhaal van Mozes: de man die met zijn volk op de vlucht sloeg, op zoek naar een betere toekomst.

Muzikale omlijsting tijdens deze dagen: Patrick John MacKaaij

Een plaatsbewijs voor vrijdagavond (een avondvullende voorstelling), zaterdagavond (2 voorstellingen) en zondagmiddag (2 voorstellingen) kost telkens 15 euro, inclusief (pauze)drankje. Voor 45 euro voor 5 voorstellingen zit je dus drie dagen goed bij de MESS THEATERDAGEN.

Let op de wat afwijkende aanvangstijden:
De voorstelling van vrijdagavond begint om 20.30 uur
Op zaterdagavond begint de eerste voorstelling om 20.00 uur. Na een pauze volgt de tweede.
Zondagmiddag starten we om 15.00 uur

De MESS THEATERDAGEN worden gesponsord door HEYEN MAKELAARS NAARDEN en VRIENDEN VAN DE MESS. Door deze sponsoring kunnen we o.a. de tarieven voor de toegangsbewijzen op een prettig niveau houden.

Interessant in dit verband is het bijzonder aardige initiatief van RESTAURANT LIMES aan de Cattenhagestraat in Naarden Vesting.
Aansluitend aan ALLE voorstellingen in deMess krijg je op vertoon van een geldig plaatsbewijs sowieso 10% korting op de rekening van je bezoek aan restaurant Limes.
Voor de MESS THEATERDAGEN sluiten zich de volgende plaatselijke restaurants aan:
BAR BISTRO NAARDEN, Turfpoortstraat
ARSENAAL RESTAURANTS, Kooltjesbuurt

Pieter Verelst: Krankzinnige onvoorspelbaarheid uit de anale driehoek

Pieter Verelst: Krankzinnige onvoorspelbaarheid uit de anale driehoek

Wie zaterdagavond de mazzel had in deMess de voorstelling bij te kunnen wonen van de verrassende, soepele, ontwapenende en uiterst vermakelijke Pieter Verelst, heeft ongetwijfeld nog wat na te denken en na te praten.
Wanneer je deze zeer getalenteerde jonge Vlaming aan het werk zag, schoven onmiskenbaar associaties met ‘onze’ Hans Teeuwen over je netvlies. Maar met zo’n vergelijking doe je Verelst te kort. Hij is absoluut authentiek en mist de grofheid om de grofheid die Teeuwen nogal eens lijkt te hanteren.
Een buitengewoon amusante avond waarmee de liefhebber van de absurdistische comedy volop aan z’n trekken kwam.
Pieter moet nog maar eens terugkomen in deMess. Hij verdient uitverkochte zalen.
Aan een uitgebreide recensie hoef ik me niet te zetten. Hieronder die van Ruud Buurman, 30 oktober 2017, waar ik me naadloos bij kan aansluiten.

In de zogenaamde ‘anale driehoek’ verveelt iedereen zich kapot. De ongelukkige Vlamingen die daar het levenslicht zien en opgroeien, verlangen al na een paar jaar naar verlossing in de vorm van de dood. De verveling tussen geboorte en die dood is zó verschrikkelijk dat je er waanvoorstellingen van krijgt. En krankzinnige verhalen door verzint.
Ziedaar in kort bestek de bron waaruit Pieter Verelst put voor zijn debuutvoorstelling Mijn broer en ik. Een Vlaming, die met de in Vlaanderen gewortelde stijl van ‘absurdistische comedy’ het podium op wil, is gezegend wanneer hij ter wereld is gekomen tussen de dorpen Kontich, Aartselaar en Reet. Dan kun je later van de nood een deugd maken en ons erover vertellen. Over de natte acné van je tweelingbroer Maurice en hoe de hele familie wagenziek werd in een Fiat 500 en de kots de hele binnenkant van de auto bedekte.
Alleen een ongebreidelde en soms volledig op hol slaande fantasie maakt je tijd op aarde in deze driehoek nog enigszins draaglijk en daarmee blijf je de verveling de baas. Verelst, een jaar geleden winnaar van de juryprijs van Cameretten, stort het in anderhalf uur over ons uit. Een verhaal vol klinkklare nonsens over hemzelf en zijn lang geleden op raadselachtige wijze verdwenen broer en wat zij deden, hoe hun verhouding was, wat ze verzonnen om de tijd door te brengen en hoe Maurice hem het leven zuur maakte.
Verelst vist met zijn absurde verhalen in dezelfde vijver als landgenoot Wim Helsen. Alleen kun je hem, meer nog dan met Helsen het geval is, nauwelijks nog in verband brengen met ‘cabaret’. Van iets ‘signaleren’, van schuren, van op lange tenen staan, van enig bewustzijn over wat er rondom ons gaande is, is geen sprake in Mijn broer en ik. Je hoeft ook geen enkele poging te doen nog ergens iets geloofwaardigs te ontdekken. Die is er niet, dus onderga het maar gewoon.
Wat uit de ‘anale driehoek’ komt is gewoon pure kolder. Want daar vragen ze zich zaken af, waar wij normale stervelingen niet bij stilstaan. Toegegeven, het is ook pure tijdsverspilling na te gaan hoe het zit met de overeenkomst tussen varkensdarmen en kamperen, maar ook nutteloze kennis is kennis. De 1 april-grap waarmee zijn pa zijn moeder nogal liet schrikken, verdient daarentegen geen navolging.
Verelst slaat soms hevig door in zijn verhaal en door de overkill aan flauwiteiten verslapt de aandacht meer dan eens. Die hij telkens weer terugwint door de grote mate van onvoorspelbaarheid die hij heeft aangebracht. Een schreeuw, een huilbui, een woeste dans, een knap stukje pianospel, een buiteling of een acrobatisch kunstje, ze komen uit het niets. Of hij pakt een stofzuigerstang en gebruikt die als didgeridoo. Maar juist die onvoorspelbaarheid uit de Vlaamse school is inmiddels een voorspelbaar trucje geworden. Je weet dat het komt. Neemt niet weg dat Pieter Verelst overduidelijk een van de betere leerlingen van die Vlaamse school is.
Een leerling met hele sterke troeven, waaronder groot komisch acteertalent, een soepele fysiek en elastieken mimiek. Die helpen hem in niet geringe mate zijn absurde invallen uit te serveren en te laten smaken. Zoals de imitatie van een ezel die een koelvriescombinatie probeert uit te poepen. Voor wie het minder absurd en puberaal wil: hij doet ook een meeuw en vervolgens de ontmaagding van Esther Jansen. Wie dat ook moge zijn. En dan zien we zowaar een glimp van de oude Hans Teeuwen.
Aan het einde hijgt hij: ‘waar ben ik toch in godsnaam mee bezig’. Da’s een vraag waarop we nog even kunnen kauwen na afloop.
Foto: Tom Bertels

Week 10 in deMess

VRIJDAG 16 MAART
KEES VRIEND en BAS BONS: WAAR SPREKEN WE AF?

 

ZATERDAG 17 MAART DUBBELPROGRAMMA 
DANIËLLE SCHEL  en LONNEKE DORT

 

 

ZONDAG 18 MAART    ANOUK DORFMANN