We gaan geen moeite doen om de superlatieven te vinden waarmee we de voorstelling ‘Amai’ van dit theaterdier kunnen beschrijven.
Kansloos.
Hoezo try out? Vrijdagavond spijkerde deze buitengewoon geïnspireerde Vlaming de zeer goed gevulde Mess anderhalf uur lang aan de punt van z’n stoel met een aan alle kanten uitgebalanceerd optreden.
Steeds meer komische talenten onder onze zuiderburen trekken de laatste jaren onze grote rivieren over. Voor deze Houdini, die Hans Teeuwen moeiteloos naar de kroon steekt, moeten we maar ruim baan maken.
Vorig jaar verraste hij Naarden al met ‘Mijn broer en ik’, maar hij wist er dit keer met zijn briljante absurdisme waarachtig nog een schepje bovenop te leggen.
Inhoudelijk dus niks mis mee. Hij zoomt in op zijn generatie, materialisme, liefde, relaties, angst en wandelende takken. Een diarree van uitstekende tekstuele vondsten. Gaf en passant een fraaie snok aan het bijbelse lijdensverhaal. En allemaal in dat prachtige en 100% verstaanbare Vlaams van ‘m. Als een stuk elastiek beweegt hij zich over het toneel. Een acrobatisch hoogstandje dreigde even fataal af te lopen want hij sodemieterde met een doodsmak naar beneden van een uit wankel Messmeubilair opgetrokken torentje. En mocht je nog even denken dat het doorgestoken kaart was: nee dus.
Onverdroten ging ie verder. Zingend, dansend, pianospelend.
We moeten meer opera in ons leven stoppen.
Hij leverde ook wat dat betreft een fraaie proeve van bekwaamheid af.
Een theaterpersoonlijkheid met uiterst sympathieke uitstraling die ook nog ‘s regelmatig op een intrigerende manier met z’n publiek in de slag gaat, zonder zich ook maar een moment te bedienen van de wat dat betreft overbekende clichés.
Je krijgt na afloop de onweerstaanbare aandrang om de man te knuffelen.
Amai: het is toch allemaal wat, jeetje.
Kortom, we kijken al weer uit naar volgend jaar.

Slide show